Regelmatig ben ik verrast als ik deelneem aan een MDO in de huisartsenzorg. De ontspannen sfeer, de goede voorbereiding van de deelnemers en vooral het respect naar patiënten en elkaar zijn een verademing.
Vandaag is de groep voor dit MDO ouderenzorg behoorlijk groot: huisarts, POH, wijkverpleegkundigen uit diverse teams, fysiotherapeut, ergotherapeut, verpleegkundige, casemanager dementie, specialist ouderengeneeskunde. Ik vergeet er vast nog een paar. We passen maar net in de ruimte en van overal vandaan worden stoelen en krukken aangesleept. Twee collega’s doen online mee.
Er is een lange lijst met patiënten die we willen bespreken. De vaart zit er goed in, zonder dat het gehaast of oppervlakkig wordt. Er is ruimte voor vragen, voor toelichting. Er worden grapjes gemaakt, over zichzelf, elkaar, niet over patiënten. Er wordt openlijk getwijfeld of we wel de juiste aanpak hanteren en getreurd over schrijnende situaties. Er is geen hiërarchie. Maar vooral: er wordt geluisterd, goed geluisterd.
Een zorgverlener presenteert een mevrouw die alleen in een enorm en leeftijd onbestendig huis met dito tuin woont. Haar gezondheid is kwetsbaar en er zijn problemen op diverse terreinen. Hoe kunnen we haar laatste levensfase verlichten? Er klinken geen gemakkelijke oplossingen zoals tuinmannen, huishoudelijke hulpen of opname in hospice. Er wordt gevraagd wat dit huis, deze plek voor mevrouw betekent, hoe haar gemoed is en wie er om haar heen staan. In een paar zinnen schetst de zorgverlener een beeld, waardoor we haar en haar omgeving voor ons zien. Haar problemen zullen we niet oplossen, kunnen we niet oplossen. Maar wel afstemmen op haar behoeften, ieder op onze eigen manier en vanuit onze eigen expertise. Vanuit betrokkenheid en professionaliteit. Ook de andere patiënten hebben veelal complexe problemen, van familieperikelen en zorgen om veiligheid tot ingrijpend verlies en zorgmijding. Uitzichtloos, zorgelijk, verdrietig, ingewikkeld, zwaar….Met nieuwe energie ga ik verder op pad. Loesje heeft – zoals zo vaak- gelijk: ‘Zorgen moet je doen, niet maken.
Marianne Merkx, geestelijk verzorger thuis, werkzaam in Dongen en Geertruidenberg
