Caroline Moerman (57) is geestelijk verzorger en gebiedscoördinator in Moerdijk. Ik ontmoet haar in haar lichte huis in Hardinxveld-Giessendam. De geur van zelfgebakken bananenbrood komt me tegemoet en de thee staat klaar. Caroline is moeder van drie kinderen, getrouwd en inmiddels ook trotse oma van een kleindochter. Haar man heeft ook drie kinderen uit een eerder huwelijk. Ze maakt een warme, open en nieuwsgierige eerste indruk.
De kerk als rode draad
Caroline groeit op in Barendrecht in een traditioneel gezin met drie broers en zussen. Haar vader is politieagent, net als zijn vader. Haar moeder zorgt voor de kinderen. Het christelijke geloof en de kerk lopen als rode draad door haar leven.
Als kind is Caroline rustig en kalm. Ze luistert graag naar anderen en merkt al jong dat mensen zich bij haar durven uit te spreken. Na de MAVO weet ze niet meteen welke richting ze uit wil. Ze werkt een jaar in een tandartspraktijk om tijd te winnen voor een keuze. Toch knaagt er iets: ze wil meer van de wereld zien en stapt uit haar vertrouwde omgeving.
Politiewerk: leren in de praktijk
Caroline kiest voor de politieschool in Lochem. Op haar twintigste staat ze in uniform op straat, net als haar vader en opa. Het werk is intensief en vaak confronterend: verkeersongelukken, verwarde mensen in psychoses, verslaafden en daklozen uit kelders halen. Ook met zelfmoord(pogingen) komt ze in aanraking. Later specialiseert ze zich in zedenzaken, een nog zwaarder vakgebied.
Humor hielp ons overeind te blijven,’ vertelt ze. ‘Het was soms de enige manier om de zwaarte te dragen en daarna weer door te kunnen.’ Die ervaring leert haar relativeren, maar ook dat ze op zoek is naar een andere manier om met mensen in moeilijke situaties te werken.
Eigen gezin en vrijwilligerswerk
Rond haar dertigste wordt Caroline moeder van een zoon, later volgen twee dochters. Ze besluit thuis te blijven bij de kinderen, maar stilzitten doet ze niet. Binnen de kerk zet ze zich volop in als vrijwilliger. Daar ontdekt ze haar passie voor begeleiding en verdieping. Als haar jongste dochter twee is, start ze met de studie Theologie.
Tijdens haar opleiding leert ze hoe je mensen ondersteunt bij vragen rond zingeving, spiritualiteit en ethiek. Niet door snelle antwoorden te geven, maar door nabij te zijn en écht te luisteren. ‘Het gaat om wat voor iemand van waarde is. Dat zijn vaak de kernpunten van iemands leven,’ legt ze uit.
Carrière als geestelijk verzorger
Na haar studie werkt Caroline eerst binnen de kerk, maar ze wil haar kennis en ervaring breder inzetten. Ze solliciteert bij het Parkhuis als zingevingsconsulent en komt daar onder andere in aanraking met cliënten met dementie, psychiatrische problematiek en (jong) Alzheimer. Het is een leerzame tijd waarin ze ontdekt hoeveel kracht er schuilt in het begeleiden van mensen in kwetsbare situaties.
Daarna volgt werk in verschillende zorginstellingen, voornamelijk met dementerende cliënten en hun familieleden. Inmiddels werkt Caroline als ZZP’er. Haar werk is veelzijdig: geestelijke verzorging, coaching, training en supervisie. Ze geeft onder meer training voor gespreksleider moreel beraad. Ze is naast Zinvol Centrum voor Levensvragen ook verbonden aan Stichting Centrum Levensvragen Drechtsteden, Gorinchem & omstreken.
Ze geniet van de vrijheid en afwisseling van het ZZP-schap. In haar werk komt ze veel verschillende mensen tegen. Het geeft haar voldoening aandacht te geven en bij te kunnen dragen aan wat voor deze mensen belangrijk is.
‘Natuurlijk vraagt dat ook om zichtbaar te zijn. Ik ben actief in regionale netwerken en laat huisartsen weten dat ik met cliënten in proces ben. Tegelijkertijd heb ik de ruimte om mijn werk zelf vorm te geven. Dat past goed bij mij,’ voegt Caroline aan.
Stevig geworteld aan het water
Caroline vergelijkt zichzelf graag met een knotwilg: stevig geworteld in vruchtbare grond aan water, verbonden met de bomen ernaast. Met takken die alle kanten op groeien en soms gesnoeid moeten worden. ‘Een knotwilg biedt tijdelijke beschutting en troost, geeft ruimte, bezit wijsheid en staat symbool voor veerkracht. Zo wil ik ook aanwezig zijn voor anderen.’
Thema’s in haar werk
In haar werk ontmoet Caroline mensen die kampen met eenzaamheid, rouw, familiebreuken, angst of de naderende dood. ‘Soms stap ik in een situatie waarin geen oplossing meer is, bijvoorbeeld wanneer iemand ongeneeslijk ziek blijkt. Dan kan ik alleen nabij zijn, een stukje meelopen en luisteren. Vaak gaat het om dingen die nooit eerder zijn uitgesproken. Het is bijzonder om daar samen bij stil te staan.’
Opladen en balans
Het werk vraagt veel energie. Daarom zorgt Caroline bewust voor zichzelf. Ze wandelt dagelijks langs de rivier vlak bij haar huis: ‘Het water heeft altijd al een bepaalde aantrekkingskracht op me gehad. Het geeft rust en ruimte in mijn hoofd.’ Ook ontspant ze graag met een boek of door samen met haar man de dag door te spreken bij een glas wijn. ‘Zo laad ik weer op en blijf ik in balans.’
Levenservaring als kracht
Net als ieder ander kent Caroline hoogte- en dieptepunten in haar leven. Juist die ervaringen maken dat ze zich beter kan inleven in de ander. Haar grootste uitdaging blijft het inschatten van nieuwe situaties: ‘Zijn er al andere zorgverleners betrokken, en hoe verhoud ik me daartoe?’
De belangrijkste les
Wat ze vooral heeft geleerd? Grenzen bewaken en vertrouwen op zichzelf. ‘Mijn kracht is dat ik gewoon mezelf ben. Als ik trouw blijf aan mijn authenticiteit en intuïtie, komt het beste vanzelf naarboven – voor mezelf én voor de ander.’
Tekst: Jessie Vermeer
